Otomobilin sürücü koltuğuna oturdum mu, hep şu sinyal kolunu ne denli sevdiğimi düşünürüm. Oysa önümde bir dolu başka şeyler durur: yusyuvarlak ve dokununca yumuşacık gelen pek bir mahir direksiyon, ışıltılı rengarenk gösterge tablosu, seçenekli-programlı cam sileceği kolu, "dörtlü"leri yakan üçgen işaretli kırmızı anahtar... Yok. İlle de bu itiverince o ritmik "şip tak şip tak şip tak.." sesini çıkaran; o sese yeşil (bazen sarı da oluyor) bir ok işaretinin de yanıp sönmesiyle eşlik ettiği, teknolojisi elektronik ile desteklenince "Flaşörü patlatırsın, çok yakma şunu!" uyarısının geçersizleştiği bu basit kol.
"Neden?" diye düşündüm. "Yav, ne var bu basit kolda böyle sevilecek?".
O zaman aklıma birden "bilgi kuramı" geldi. Bu basit kol, minik bir devreyi harekete geçirip bir (mi acaba?) malumatı yayımlamamı sağlıyor. "Ey yol komşum sürücü, bak ben düz gitmeyeceğim, sola döneceğim ha!" diye yol komşunun kafasındaki bir belirsizliği ("Bu ahmak, şu da kavşak, ne yapacak ?" belirsizliği) çözmeye yarıyor. Yani minicik bir "iş" yapıyor, "enerji" üretiyor. Üstelik işaret parmağının güç gerektirmeyen bir küçük hareketiyle. Verimli yani. Ah unutmadan : sunduğu bilgi eşitlikçi. Öyle ayrısı gayrısı yok bu işaretin. Kim ki izliyor beni, önümde, yanımda, ardımda, hatta tepemde fark etmiyor, aynı bilgiyi alıyor, engelsiz, bedelsiz. Eh sömürüsüz, kullanım değeri olan, verimli, sağlıklı, eşitlikçi üretim sevilir tabii.
Dahası da var: Yol ortaklığımızı, trafiği paylaşmakta olduğumuzu da vurguluyor boyu 20 cm. geçmeyen bu kol. "Ben burada yalnız değilim. Sizlere niyetimi belli etmek zorundayım. Bu benim yükümlülüğüm." diye ufaktan ahlaki bir bildirimi taşıyor. Yani egondan geçip daha ötede bir "varlık"a saygı duymakta olduğunun, benmerkezciliği bu kez yenebildiğinin iç huzurunu veriyor. Bu da minik ama, sevilecek başka bir yanı.
O yüzden, arkam/önüm/sağım/solum bomboş bile olsa, ister ileri gidiyor olayım ister geriye, döneceksem bu kolu itiveriyorum, hem de iştahla!
"Neden?" diye düşündüm. "Yav, ne var bu basit kolda böyle sevilecek?".
O zaman aklıma birden "bilgi kuramı" geldi. Bu basit kol, minik bir devreyi harekete geçirip bir (mi acaba?) malumatı yayımlamamı sağlıyor. "Ey yol komşum sürücü, bak ben düz gitmeyeceğim, sola döneceğim ha!" diye yol komşunun kafasındaki bir belirsizliği ("Bu ahmak, şu da kavşak, ne yapacak ?" belirsizliği) çözmeye yarıyor. Yani minicik bir "iş" yapıyor, "enerji" üretiyor. Üstelik işaret parmağının güç gerektirmeyen bir küçük hareketiyle. Verimli yani. Ah unutmadan : sunduğu bilgi eşitlikçi. Öyle ayrısı gayrısı yok bu işaretin. Kim ki izliyor beni, önümde, yanımda, ardımda, hatta tepemde fark etmiyor, aynı bilgiyi alıyor, engelsiz, bedelsiz. Eh sömürüsüz, kullanım değeri olan, verimli, sağlıklı, eşitlikçi üretim sevilir tabii.
Dahası da var: Yol ortaklığımızı, trafiği paylaşmakta olduğumuzu da vurguluyor boyu 20 cm. geçmeyen bu kol. "Ben burada yalnız değilim. Sizlere niyetimi belli etmek zorundayım. Bu benim yükümlülüğüm." diye ufaktan ahlaki bir bildirimi taşıyor. Yani egondan geçip daha ötede bir "varlık"a saygı duymakta olduğunun, benmerkezciliği bu kez yenebildiğinin iç huzurunu veriyor. Bu da minik ama, sevilecek başka bir yanı.
O yüzden, arkam/önüm/sağım/solum bomboş bile olsa, ister ileri gidiyor olayım ister geriye, döneceksem bu kolu itiveriyorum, hem de iştahla!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder